Ὓστερα ἀπό τόν γάμο
Ἐπιτέλους το ὄνειρο τοῦ γάμου ἔγινε πραγματικότητα. Το μεγάλο γεγονός τῆς ζωῆς τόσων ἀνθρώπων γυναικῶν και ἀνδρῶν ἦλθε. Ὁ γάμος ἔγινε. Ὁ Παπᾶς μάζεψε τά ἁγιοχάρτια του. Ὁ χορός και το γλέντι τέλειωσαν. Οἱ καλεσμένοι ἀποχαιρέτησαν κι ἔφυγαν. Κι ὁ μήνας τοῦ «μέλιτος» πέρασε κι αὐτός. Ἡ ζωή ἀρχίζει πάλι τη συνηθισμένη μονότονη και κουραστική πορεία της.
Ὁ ἄνδρας γνωρίζει τη γυναίκα του, ἡ γυναίκα γνωρίζει τον ἄνδρα της. Και συμβαίνει πολλές φορές αὐτή ἡ ἀμοιβαία γνωριμία να εἶναι μια ἀποκάλυψη και μια μεγάλη χαρά. Μπορεί ὅμως να εἶναι και το ἀντίθετο. Μια μεγάλη θλίψη. Γιατί ὁ ἄντρας που ὀνειρευτήκαμε δεν εἶναι στ’ ἀλήθεια ἔτσι πού τον θέλαμε ή ἡ γυναίκα πού ποθήσαμε ή που μᾶς προξενέψανε δεν εἶναι ὃπως την περιμέναμε. Το ὄνειρο εἶναι πιο ὄμορφο ἀπό την πραγματικότητα. «Πόσο το μετανοιώνω πού παντρέφτηκα» μοῦ ἔγραψε προχθές σε γράμμα της μια λεπτή κι εὐγενικιά γυναίκα. «Δεν βρῆκα αὐτό πού ἔλπιζα στο γάμο μου. Δεν εἶναι κακός ὁ ἄντρας μου ἀλλά δεν εἶναι και αὐτό πού νόμιζα, αὐτός πού ἤθελα».
Ἀλλά και στις καλύτερες ἀκόμη συμπτώσεις και περιπτώσεις πού οἱ ψυχές κι οἱ χαρακτῆρες δύο ἀνθρώπων μοιάζουν και ταιριάζουν τόσο πολύ κι ἡ ἀμοιβαία ἀγάπη και εὐτυχία εἶναι πες βέβαιη ἀνάμεσα σε ἕνα ἀνδρόγυνο και τότε ἀκόμη ὑπάρχει φόβος για τη διάψευση και τη δυστυχία.
Γιατί ὁ ἄνθρωπος καί στά χέρια του καί στό μυαλό του καί στήν καρδιά του ἔχει πάντα μια ὁρισμένη δυναμικότητα κι ἕνα ὁρισμένο κεφάλαιο ἠθικῆς ἀντοχῆς, πού μπορεῖ να ἐξαντληθεῖ γρήγορα καί νά στερέψει ἡ ὄμορφη πηγή ὅλων τῶν εὐγενῶν συναισθημάτων του. Ὓστερα ἡ ζωή με τίς ἀλλαγές καί τίς μεταπτώσεις της, καί μέ τήν ἴδια τήν καθημερινή «ρουτίνα» της ἐξαντλεῖ, φθείρει καί κουράζει. Κι ἡ συζυγική ἀγάπη δέν εἶναι πάντα σταθερή καί μόνιμη. Ἐξαρτᾶται ἀπό πολλούς παράγοντες καί χρειάζεται μια ἀδιάκοπη καλλιέργεια και ἀναγέννηση. Το δέντρο θέλει σκάψιμο, το περιβόλι θέλει πότισμα κι ἡ φωτιά θέλει να τῆς ρίχνουμε συχνά νέα ξύλα γιά νά ξανανιώσει τίς σβησμένες φλόγες της.
Μά τό ἲδιο κι ἡ ἱερή φλόγα τῆς συζυγικῆς ἀγάπης χρειάζεται συχνά να ξανανιώνει, να γίνεται πιο θερμή. Ἓνα ἀπό τά ὡραιότερα και βαθύτερα μυστικά τῆς εὐτυχίας και τῆς ἐπιτυχίας μας στη ζωή εἶναι να θυμούμαστε συχνά τους ὄρκους και τις ὑποσχέσεις πού δώσαμε σε κάποιο μεγάλο γεγονός τῆς ζωῆς μας και να ξανανιώναμε τη πίστη και και τους ἐνθουσιασμούς μας σ’αυτό. Κι ὁ γάμος στη χριστιανική του ἔννοια δεν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μια μεγάλη ὑπόσχεση, μια ὑπόσχεση που οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι την λησμονούν, την καταπατοῦν και την καταπροδίδουν.
Πολλοί φαντάζονται πώς ἡ ἀγάπη εἶναι ἓνα δυνατό κρασί πού το πίνει κανείς για να εὐφρανθεῖ και να μεθύσει μόνο λίγες στιγμές και μέρες ἤ ἔστω και λίγους μῆνες γύρω ἀπό το γάμο του. Ὃμως στο χριστιανικό γάμο ἡ ἀγάπη εἶναι, τολμῶ να πῶ, μια «Μετάληψη», μια «Θεία κοινωνία» πού την παίρνουμε σαν ἱερό μυστήριο συχνά, κανονικά, και σ’ ὃλη τη διαρκειά του για να μᾶς τονώνει και να μᾶς συνδέει.
Τι κρίμα: Πόσα ἀνδρόγυνα φροντίζουν ὓστερα ἀπό το γάμο τους για να διευκολύνουν την ἀμοιβαία κατανόηση και γνωριμία τους; Πόσα ἀνδρόγυνα φροντίζουν να φρεσκάρουν και να κάνουν πληρέστερη την ἀγάπη τους; Πόσα ἀνδρόγυνα φροντίζουν να ἐπιδένουν και να κλείνουν τις πληγές ἀπό τα καθημερινά τραύματα που οἱ ἀδυναμίες μας και οἱ ἀθλιότητες τῆς ζωῆς κάνουν στις καρδιές και στην ἀγάπη τῶν συζύγων;
Ἀγαπητό μου χριστιανικό ἀνδρόγυνο. Καλλιεργεῖτε κι ομορφαίνετε ἀδιάκοπα την ἀγάπη, την ὀμόνοια και την ἀμοιβαία ἀφοσίωσή σας. Ὃσα βάσανα κι ἄν ἔχετε, ὃσα πλούτη κι ἄν κυνηγᾶτε, ξεμοναχιάζετε τουλάχιστον μερικές στιγμές την ἑβδομάδα ἤ ἔστω και το μῆνα για να θυμηθεῖτε το γάμο σας, τις ὑποσχέσεις, τους ὄρκους σας και την ἀγάπη σας. Εἶναι καλή ἡ συνήθεια πού ἔχετε να βάζετε τά στέφανα τοῦ γάμου σας ψηλά κι ἀνάμεσα στις εἰκόνες τοῦ σπιτιοῦ σας. Μα ἄν γονατίζατε κι ὅλας σ’ αὐτά τά εἰκονίσματα θα βλέπατε ἳσως καλύτερα και τα τριμμένα αὐτά στέφανα πού πρέπει να σᾶς θυμίζουν πολλά, πάρα πολλά.
Ξεχωρεῖστε την ἡμέρα τοῦ γάμου σας και γιορτάζετέ την σαν μεγάλη γιορτή, σαν γιορτή τῆς ἀγάπης και τῆς εὐτυχίας σας. Γιορτάζετέ την ὄχι μόνο με κρασί και φίλους ἀλλά ἄν θέλετε καλύτερα μόνον ἐσεῖς οἱ δύο και Κεῖνος πούκαμε και σᾶς και την ἀγάπη. Γιορτάζετέ την με προσευχή, με ὄμορφα δάκρυα, με γλυκά λόγια, με εὐγενή αἰσθήματα.
Κι’ ὃταν ἔρχεται ἡ πικρία και οἱ παρεξηγήσεις να πληγώσουν την ἀγάπη σας, μη σωπαίνετε, μη κρύβεσθε, μη χολιάτε, μη σκέπτεσθε το χωρισμό. Μιλάτε μεταξύ σας, ἐξομολογεῖσθε, ἐξηγεῖστε, συγχωρᾶτε, ἀγαπᾶτε. Ἡ ἀληθινή ἀγάπη ποτέ δεν πεθαίνει. Κι ἄν πληγωθεῖ κι ἄν ἐνταφιαστεῖ πάλι μπορεῖ να ἀναστηθεῖ.
Εἶναι κρίμα ὁ ἄνθρωπος πού ξέρει να μπαλώνει τά ρούχα του να κολλᾶ τα σπασμένα σιδερικά του, και να ξανακτίζει το γκρεμισμένο του σπίτι, εἶναι κρίμα λέμε ὁ ἄνθρωπος να μη μπορεῖ να ἀναγεννᾶ και να ξανανιώνει και την κουρασμένη ἀγάπη του.
Εἴμαστε κοντά σας
†πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Ζαγόρας